ton van ’t hof

Richtingenstrijd. Ik kwam het woord in een recensie tegen: er is geen verzoening maar strijd nodig tussen ‘de schrijvers die zich committeren aan maatschappelijke verandering en vernieuwing – en zij die dat niet doen.’

Om reden dat het vermogen van ‘meer radicale elementen’ om ‘literaire en maatschappelijke vernieuwing vorm te geven’ door ‘zij die dat niet doen’ wordt verzwakt en ingekapseld.

‘Zij die dat niet doen’ dienen dus te worden bestreden.

Zo simpel ligt dat.

‘Het versteende neoliberale Nederland van vandaag kan juist een dosis verscherping en politisering gebruiken.’

Opdat u weet dat uw boek voortaan ook vanuit deze invalshoek kan worden beoordeeld.

Beoordelingen die u best met een korreltje zout mag nemen.

Ja ja, de dag, die het niet met minder deed dan regen en een tegenspartelende pijpenbuiger.

Wat er nog bovenop kwam is de moeite van het onthouden niet waard.

Hoewel, het loopje op en neer naar de supermarkt in Holwerd was toch hemelsmooi! Dwars door ontluikende korenvelden, gehuld in adembenemende kleuren groen.

Om van gele Mathieu van der Poel maar niet te spreken!

Godsamme, wat een dag, eigenlijk!

‘Iedere kunstenaar heeft op enig moment in zijn carrière wel getracht gedichten te schrijven.’ – Georg Baselitz

Uit de kluiten gewassen hortensia’s uitgegraven en ingeladen, in Bolsward, een aanhanger vol.

Stonk na afloop een uur in wind. Wat een bekentenis is.

Later nog verwarmingsbuizen gehaald, en olijven o.a.

Was geroerd door de zeer geëmotioneerde etappewinnaar Cavendish, die ondanks alle tegenslagen de afgelopen jaren in zichzelf is blijven geloven.

Zijn er waarheden die pas in en door het poëtisch spreken gesticht worden? Kan poëzie in dienst staan van waarheid? En zo ja, hoe? En over wat voor een soort waarheid of waarheden hebben we het dan eigenlijk?

Bestaat er zoiets als het poëtisch weten?

Waarom dit me interesseert? Ik zal het nooit weten.

Tevens geldend voor rieten daken als obsessie.

Dat je je tegenwoordig móet uitspreken, hoorde ik in een podcast over voetbal en politiek, en dat deden de twee gespreksgenoten dan ook.

Omdat beiden geen kaas van voetbal en de voetbalwereld hebben gegeten, verzandde de uitzending bij herhaling in leuterpraat.

Of de afsluitende vraag serieus bedoeld was, weet ik niet: Wie moet er politiek gezien het EK winnen?

Het postkoloniale elftal van België, luidde na enig beraad het antwoord, om het Vlaams nationalisme af te troeven.

Het was nog vroeg, buiten waaide het flink.

Het verschil tussen mijn zelfbeeld en de werkelijkheid: hoe laat zich dat beschrijven?

Persoonlijke illusiepolitiek.

Op zich wel stoer: bbq’n terwijl het regent.

De rol die me het beste past? Die van stofzuiger. Dat was vroeger al zo, en is nu nog steeds het geval.

Zowel binnen als buiten het veld.

Rodrigues is een eiland in de Indische Oceaan en maakt deel uit van de republiek Mauritius. De temperatuur schommelt er rond de 25°C. Büch bezocht het veertig jaar geleden. Hij droeg een T-shirt met een ijsbeer erop.

Oké, ik geef het volmondig toe, ik verdoe tijd, voor de zoveelste keer, met comakijken naar alle afleveringen van De wereld van Boudewijn Büch.

Wat de orde der werkzaamheden betreft: het dak nadert zijn voltooiing, de opbouw van het nieuwe toilet beneden is in volle gang.

Voor de rest: usual things.

Wat me, ondanks alle grote grijze wolken, in mijn humeur hield.

Een stuk riolering aangelegd. Dat deel waarin de drek straks een val van meer dan twee meter zal gaan maken, loodrecht naar beneden, vanaf de eerste verdieping het onderaardse afvoerkanaal in.

Ik had er een goed gevoel bij.

Schrijf niet boven je kunnen, adviseerde Kluun, die te gast was bij Van Willigenburg en Breukers.

Onlangs had hij, Kluun, het verrassende inzicht opgedaan dat literatuur vorm is

Mijn advies: stijg boven jezelf uit.

Harkte het grasveld aan en dacht ondertussen na over literair activisme.

Een activist voert actie om een politiek doel te bereiken. Literaire activisten willen met het schrijven van literaire werken politieke doelen bereiken.

Ze zijn geëngageerd, nemen in hun geschriften stelling inzake actuele maatschappelijke problemen.

En hopen dan dat er iets gebeurt, verandert.

Mijn sympathie hebben ze.

Begrijp me niet verkeerd, Didier Eribon en Edouard Louis, bijvoorbeeld, schreven contemporaine activistische literaire werken die een diepe indruk op me maakten.

De afvalemmer was vol, het grasveld vrij van rommel.

Rietdekker wegens te veel regen naar huis gegaan.

Zelf de bouw van het nieuwe toilet hervat.

Later op en neer naar Holwerd gelopen, voor een pot appelstroop.

Op het godsakkertje van Waaxens een kwak veldbloemen.

Dat het leven zich verkleint naarmate je ouder wordt.

Cadeaus brengen me in verlegenheid. Daarom heb ik meer dan twintig jaar geleden, toen ik nog enig vaderlijk gezag had, vaderdag afgeschaft. Voor ons gezin dan.

Vanochtend toch weer verrast, door de beste kids van de wereld. Volwassen inmiddels.

Rondje Bornwird gelopen. In de slootkant: enkele zwanenbloemen, verderop nog eentje, rozerood. Je zou ze vanwege hun pracht kunnen aanbidden.

’s Middags voor de radio gezeten, heerlijk ouderwets, en geen seconde van Verstappens grand prix impressionnant gemist!

Op de houten buitentafel tientallen vliegjes, jonge huisvliegen, die zich warmden in de zon.

De dag, de dag, de dag.

Waarop ik, staande op een wiebelende ladder, een vonkenvanger om de schoorsteen aanbracht.

Waarop takken knapten, van roos en es. Ook de rietdekker repte van een toename van wind de laatste jaren.

Waarop we langs wuivende velden een wandeling maakten, hand in hand.

Waarop ik een pernod dronk en we lasagne aten.

Een dag waarop de keuzes beperkt leken, de instructies onvolledig, maar die desondanks goed uitpakte.