Werk is een dingetje tegenwoordig. Werkdruk ook. Al dan niet zelfopgelegd. Mónica de la Torre schreef er een hilarisch & relativerend gedicht over, dat te vinden is in haar bundel The Happy End / All Welcome (2017).
CARRIÈREPAD
Begon je rustig helemaal onderaan en probeerde je langzaam vooruit te komen?
Begon je met een eenvoudig baantje en werkte je je op d.m.v. vlijt & noeste arbeid?
Begon je pas toen de vergevorderden onder je maten bijkans aan positieverbeteringen toe waren?
Denk je telkens weer dat anderen iets op je voorhebben wat je moet compenseren door overijverigheid en een zekere mate van zelfontkenning?
Ben je ooit bang geweest dat je zou worden gestraft en je baan zou verliezen als je zou worden betrapt op iets wat je op je werk deed?
Heb je ooit het gevoel gehad dat je functie geen opstapje was, zoals je had gehoopt, naar een hogere positie, maar dat je aan de kant bent gezet en zelfs gedegradeerd?
Heb je het gevoel gehad dat je een horribel job wilde inruilen voor elk ander baantje en zelfs honger en werkloosheid prefereerde?
Heb je ooit alle denkbare betrekkingen uitgeprobeerd omwille van de afwisseling?
Denk er eens over na: het is heus niet uitgesloten dat je verkozen wordt en op een dag als een werkbij aan je bureau zit en zorgeloos naar buiten kunt kijken, effies maar.
