Hele dag bij ma geweest om, in verband met het overlijden van pa, haar administratie bij te werken. Wat geen kattenpis was. En is. Want ik ben nog (lang) niet klaar.

Voorbeeldje. Mijn ouders hebben nooit een testament opgemaakt. Dit betekent dat mijn moeder, als langstlevende, automatisch alle bezittingen van mijn vader krijgt. Nu hebben ze altijd een gezamenlijke bankrekening en een gezamenlijke spaarrekening gehad. Om die twee rekeningen louter op de naam van mijn moeder te kunnen zetten, heeft de bank een overlijdensakte nodig én een verklaring van het Centraal Testamentenregister dat er géén testament is. Ik begrijp dat. Maar moet nu wel eerst een formulier van het Centraal Testamentenregister downloaden, invullen en opsturen om die verklaring thuisgestuurd te krijgen.

En mijn moeder heeft geen printer.

Zoals mijn moeder ook geen mobiel heeft. Laat staan de DigiD-app. (Dit is nog een voorbeeldje). En om in te kunnen loggen verlangen nogal wat instanties vandaag de dag naast de DigiD ook een sms-controle. Of gebruikmaking van de DigiD-app.

Dan moet je dus op zoek naar alternatieve oplossingen. En dat vergt fantasie, tijd & geduld.

Enfin. Ik heb me niet op laten naaien, ben niet eenmaal uit mijn humeur geraakt.

Kwam thuis en heb, gezeten in de zon, één glas wijn gedronken. Ik weet dat dat—één glas—het beste voor me is. Tijd om die wetenschap ook eens om te zetten in daden. Bovendien schijnt deze daadkracht ook nog eens bevorderlijk te zijn voor je geluk.

Pompidompidom.

Onze oude druif begint weer uit te lopen, wat me tot blijdschap stemt.

Tot 15.00 u. was het allemaal tuin wat de klok sloeg. Ik heb eerst een hekwerk geplaatst dat onze katten moet belemmeren om onder de nieuwe vlonder te komen, waar ze de afgelopen dagen zo nu en dan al hun behoefte hebben gedaan. Daarna met schep & mokerslagen de draagconstructie van de oude vlonder grotendeels afgebroken.

Na het douchen met een colaatje & een vermoeid lijf het zonnetje in.

Meldde naar aanleiding van een registratieverzoek de Gaia Chapbooks reeks aan bij de Koninklijke Bibliotheek; vooruit dan maar.

Maakte een vreugdesprongetje bij het lezen van Alain Delmotte’s manuscript voor een Gaia deeltje: inspirerend, bezielend! Uitgeven kán erg leuk zijn.

Of ik bezig ben om voormalige Stanza-auteurs samen te brengen in een nieuw fonds? Niet bewust. Ik heb geen plan, laat de reeks zichzelf ontwikkelen, zijn eigen vleugels uitslaan.

Gaia richt zich in tegenstelling tot Stanza niet alleen op poëzie maar ook op kunst, politiek, cultuur, wetenschap, religie, literatuur etc. Zo is het derde deeltje dat binnenkort verschijnt het debuut van een ambitieuze fotograaf.

Ik wil dat elk Gaia boekje me iets van de wereld bijbrengt en wat geestelijk genoegen laat smaken, dat is het wel. Meer niet.

Weer uren achtereen in de achtertuin gezwoegd: passen en meten, zagen, boren en vastschroeven. Er is nog heel wat werk aan de winkel.

Door de Intratuin gezigzagd om ideeën op te doen. Daarna nog effe in de zon gezeten met een borrel.

Groente, fruit, vlees, eieren, kaas, koekjes zonder suiker, mosterd en gedroogde Friese capucijners besteld bij De Streekboer (100% lokaal).

Doezelde af en toe weg tijdens Veronica Inside; de jaren tellen inmiddels.

Wel een dag zonder geprakkeseer.

Lien

Voor het eerst na de operatie aan haar voet zijn Hennie en ik weer wezen fietsen, voorzichtig, een dik uur lang, met halverwege een rustpauze. Door de weilanden naar Eagum, waar we veel luidkeels roepende grutto’s waarnamen.

Dit is geluk, bedacht ik me onderweg nog—zon op mijn bolletje, midden in het concrete leven zelf.

Las later, puffend in een tuinstoel, over ongebruikelijke watertekorten in Kaapstad, Harare, Noord-Italië & Nederland. Hoonde het artikel ‘Achterban VVD mort over klimaatkoers’ weg.

Ook in Harare, hoofdstad van Zimbabwe, moet net als hier de droge zomer nog beginnen. In Harare wonen 1,5 miljoen mensen.

De Nederlandse wijnbouw vaart overigens wel bij een stijging der gemiddelde temperaturen.

Vijf hotelovernachtingen geboekt voor heen- en terugreis naar Cornwall in mei.

Eagum, 2019 © Ton van ’t Hof

Languit voor de haard na een dag werken in de tuin (versterking vlonderconstructie).

In de 90e minuut scoort Immers zijn tweede goal: ADO-Utrecht 5-0; dat zou die ouwe mooi gevonden hebben.

De uitvaart gisteren was gepast, gaf voldoening. Ook zijn oude werkgever, de KLu, maakte een goede beurt met een fraai bloemstuk & een afvaardiging.

Lees dat ongezond eten verantwoordelijk is voor meer doden dan welke andere risicofactor ter wereld ook. Opmerkelijk: niet te veel van het slechte (zout, suiker, verzadigd vet) maar te weinig van het goede (volkorengranen, fruit, noten, zaden, vette vis, peulvruchten, melk) verhoogt de risico’s.

‘Facebook is van de “oudjes”, onhip en oubollig.’

Muziek uitgezocht voor de crematie morgen, en een toespraakje geschreven. Geen doordacht, genuanceerd verhaal, maar gewoon wat gedachtes die in me opkwamen; een ongeveinsd portretje van mijn ouwe heer.

Daarna in de achtertuin gewerkt: de laatste rotzooi van de vorige bewoners in de puinbak gegooid (in totaal zes kuub weggedragen) en de oude regenpijp van pvc vervangen door eentje van zink. De wederopbouw is gestart.

Aan het einde van de middag volledig gaar in bad gedoken met een dichtbundel: Morgan Christie’s Variations on a Lobster’s Tale (2018)—3 sterren.

Keek naar enkele vlogs van Engelsman Arthur Chichester, die onlangs afreisde naar Wit-Rusland en daar de door Tsjernobyl besmette gebieden bezocht. Fascinerend. Ik kocht ook zijn boek over deze trip, The Burning Edge: Travels through Irradiated Belarus (2018), dat hij in eigen beheer uitgaf (Kindle editie voor € 4,05). Deze rauwe uitingsvormen – vlogs, eigen beheeruitgaven – staan al langere tijd in het middelpunt van mijn belangstelling; hun ongepolijste authenticiteit staat me aan.

In een van de vlogs: een taaie 91-jarige Wit-Russin die nog altijd zelfgeteelde aardappels rooit/rooide in gecontamineerd gebied.

Luisterde naar Sing for Absolution van Muse (één van mijn favoriete nummers in Afghanistan)

en toen brak ik.

Of ik als burger ook verantwoordelijkheden heb? Ik geloof het wel. Zo zou ik níet willen polariseren, bijvoorbeeld. Nu weet ik niet of dit een goed voorbeeld is. Gevoelsmatig wel.

Of ik mezelf zou willen besturen? Jawel.

Wat bevrijdend was? Dat ik niet ál mijn gedachten voor waar hoef aan te nemen.

Las een conversatie die wel bij mijn gemoedstoestand paste:

‘Waarom grijns je?’
‘Nergens om.’
‘Was er iets waardoor je moest grijnzen?’
‘Niets. Gewoon het leven. De hele toestand.’

Wel, wel, wel.