Finale. Frankrijk-Kroatië. Bij rust, tegen de verhouding in, de Kroaten zijn beter, 2-1. Emmanuel Macron hangt nerveus over de balustrade van gepantserd glas heen. Onze kamer ruikt naar uitgebakken kippenvleugeltjes. Alleen Uruguay wist in 1930 en 1950 als klein voetballand het wereldkampioenschap te winnen. Tussen de reclames door raken de voetbalexperts het met elkaar eens: Frankrijk kreeg onterecht een penantie toegekend. Na rust geven individuele acties de doorslag en winnen de Fransen met 4-2. Goh, wat had ik het die Kroaten gegund.
Maandagochtend. Auto naar de garage gebracht. Druiventros gemeten: 108 mm lang, 60 mm breed. Hij is in drie weken tijd nauwelijks gegroeid: 2 mm in de lengte en 7 mm in de breedte. Zou dat normaal zijn? Of speelt het warme, droge weer de plant wellicht parten? Ik geef hem toch regelmatig een flinke plens water. Bovendien kunnen wijnstokken goed tegen de warmte en staat de plant er gezond bij; hij hangt bomvol druiven.
Daarna de kruidentuin bewaterd en muntblaadjes geplukt voor een kop muntthee. De insectenhotelletjes hebben nog geen gasten mogen ontvangen. Wel heeft een spinnetje tussen muur en een van de twee hoteldaken een web gesponnen dat intussen vol berkenzaad zit. Telkens als ik me voorover buig trekt het spinnetje zich vliegensvlug achter het hotelletje terug.
Toen Florence Green in de winter van 1960 het (verzonnen) Engelse kustplaatsje Hardborough in Suffolk voorgoed verliet, ‘boog ze beschaamd haar hoofd: het dorp waar ze bijna tien jaar lang had gewoond, had geen boekhandel gewild.’ Zo eindigt Penelope Fitzgeralds De boekhandel, dat in 1978 op de shortlist van de Booker Prize stond en onlangs verfilmd is. Voordat ik de film ga zien, wilde ik eerst het boek lezen. Dat bevalt mij meestal beter dan andersom.
En ik heb de 140 bladzijden in één ruk uitgelezen. Klassiek aandoende stilering; vormelijk bijna. Het is de schrijfster om moed te doen, daar draait de novelle om, de moed die niets anders is ‘dan de vastberadenheid om zich staande te houden’ in een gemeenschap. Maar omdat de hoofdrolspeelster zich hierbij niet aan de gedragscode van het Engelse klassenstelsel houdt, wordt ze uiteindelijk verstoten.
Toen ze beschaamd het dorp verliet had ik haar wel willen toeroepen: Trek het je niet aan! Laat ze toch het heen-en-weer krijgen! Jij bent jezelf gebleven en daar mag je trots op zijn!
