Staan en lopen zijn erg pijnlijk voor mijn rug en rechterbeen. Zitten en fietsen lukt nog wel. Verschillende mensen hebben me aangeraden om niet op de bank te blijven hangen maar regelmatig in beweging te komen. Dat lijkt me goede raad. Dus vanochtend de fiets gepakt en langzaam richting het dorpje Bears gefietst. Waar, zo zag ik gisteren op tv, een bijzonder kunstwerk staat:

‘In het bescheiden dorpje Bears leefde ooit een vooraanstaande familie, de Unia’s. Na afbraak van hun State in 1756 ligt het terrein er eeuwenlang verlaten bij. Alleen de Poarte is nog een schamele getuige van het rijke verleden van deze locatie. Totdat rond 1990 een initiatief ontstaat om de state te laten herleven. Waar eens de stenen muren stonden verrijst een stalen replica, naar een ontwerp van kunstenaar Bep Mulder, als een luchtspiegeling van het verleden. De toren biedt een prachtig uitzicht over het landschap. Wie via de plechtige nog originele Poarte het heringerichte stinsenterrein betreedt, waant zich even bezoeker in een andere tijd.’ (Voor meer informatie: uniastatebears.nl.)

Daarna iets gelezen over de sociale inborst van bomen en bij de bibliotheek direct het boek gereserveerd waaruit het volgende citaat afkomstig is:

‘Why are trees such social beings? Why do they share food with their own species and sometimes even go so far as to nourish their competitors? The reasons are the same as for human communities: there are advantages to working together. A tree is not a forest. On its own, a tree cannot establish a consistent local climate. It is at the mercy of wind and weather. But together, many trees create an ecosystem that moderates extremes of heat and cold, stores a great deal of water, and generates a great deal of humidity. And in this protected environment, trees can live to be very old. To get to this point, the community must remain intact no matter what. If every tree were looking out only for itself, then quite a few of them would never reach old age. Regular fatalities would result in many large gaps in the tree canopy, which would make it easier for storms to get inside the forest and uproot more trees. The heat of summer would reach the forest floor and dry it out. Every tree would suffer.’ (Via Brain Pickings.)

Peter Wohlleben, de schrijver van The Secret Life of Trees / Het verborgen leven van bomen, hanteert hier een ander, zachtzinniger vocabulaire dan gebruikelijk om het leven van bomen te beschrijven. Wat me deugd doet. Omdat het noodzakelijk is dat we met andere, zachtzinnigere ogen naar de natuur gaan kijken. Alle elementen van onze wankelbare ecosystemen verdienen de volle aandacht.

‘Heb je ooit het gevoel dat bomen maatregelen nemen of in actie komen?’ vraagt Koos van Zomeren zich in zíjn bomenboek af. Wohlleben laat zien dat bomen dit inderdaad doen.

’s Middags heb ik half staand half zittend nog een appeltaartje gebakken. ’t Is per slot van rekening herfst.

Het verborgen leven van bomen, Peter Wohlleben, Lev, 2016: via bol.com.
Het bomenboek, Koos van Zomeren, Singel Uitgeverijen, 2008: via bol.com.