Tag: Albert Marquet

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

Kijken. Wat me als eerste opvalt: de intens blauwgroene kleur van het water aan de horizon. Diep turquoise. Een on-Hollandse kleur. We zijn kennelijk niet in Nederland. Wat wordt bevestigd door de heuvels in de verte. De bomen op de voorgrond doen mediterraans aan, zeedennen?

Het is een figuratief schilderij van de Fransman Albert Marquet. Hij maakte het in 1935, op zestigjarige leeftijd, met veel ervaring op schildergebied. Kleur had zijn volle aandacht, details interesseerden hem niet. De penseelvoering is soepel en zacht.

Het werk heet Pins au Pyla, meet 24 x 32 cm en werd ter plekke, in de buitenlucht, tot stand gebracht. Pyla is een Frans plaatsje aan de Atlantische Oceaan, 65 km ten zuidwesten van Bordeaux.

We zien een verlaten strand op een warme dag. Halfbewolkt, heiig. Het hek, de bootjes en bouwsels duiden op menselijke aanwezigheid, maar waar is iedereen? Doen ze een middagdutje? We kunnen slechts constateren dat Marquet zijn gedachten hield bij water, lucht en aarde, en dat Pins au Pyla kijkers laat bewegen in een dromerige sfeer.

Wat niet wil zeggen dat er niets gebeurt op dit schilderij, integendeel: golven rollen en breken, er vallen gaten in de bewolking, bootjes deinen, er worden schaduwen geworpen en licht weerkaatst. Er ademt een geest van vrede, die herinneringen opwekt, verlangens, naar plaatsen waar ik ooit geweest ben.

Berijpte velden

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

Stond om 09.00 uur – f*cking koud – al met mijn ezeltje buiten.

Wandelde, luisterde naar Langs de lijn, las dingen over kleur en licht en dronk een glas Spaanse wijn.

Bestelde een vuistdik boek over Henri Matisse.

Derain, Marquet, Matisse.

Helden. Wilde helden.

#200, en plein air, 2021 © Ton van ’t Hof
~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

Ik wil een levend landschap. Herstel van biodiversiteit.

In Nederland houden we 900.000 eenden in megastallen. Zes tot zeven eenden per vierkante meter. ‘Deze eenden brengen hun leven door zonder ooit water te zien. Ze kunnen niet zwemmen, zich nauwelijks wassen en hun hele leven gaat voorbij zonder dat ze zelfs maar een keer kopje-onder gaan. Hun zwemvliezen blijven ongebruikt. Hun verenpak wordt vies, hun ogen raken vervuild en hun neusgaten verstopt.’

Hennie en ik eten steeds minder en uitsluitend nog biologisch vlees. Maar, en ik stel me deze vraag steeds vaker, waarom eet ik überhaupt nog vlees?

Lees wat in Mikhail Guermans Albert Marquet: The paradox of time (Parkstone/Aurota, 1995) en vraag me af waar sommige kunstcritici het toch vandaan halen! In een poging om Marquets meesterschap te typeren zegt Guerman het volgende:

‘Motifs drawn from real life always dominate in [Marquets] paintings. But austerity of selection, lyrical asceticism, the ability to accentuate the essential and to attain a peculiar sense of stability, not simply to arrest the moment (as the Impressionists did), but to endow it with a kind of permanence, even a sense of eternity – that Marquet did have on a par with the greatest achievements of the twentieth century.’

Hoe algemeen kun je het maken? Deze typering geldt voor veel impressionisten en post-impressionisten. Mij vallen bij het bestuderen van Marquets schilderijen, in vergelijking met Monet bijvoorbeeld, twee dingen op:

  1. De zeer losse penseelvoering, alsof Marquet zijn penselen steeds aan het uiterste puntje, zo ver mogelijk weg van de varkensharen, vasthield. Hij maakte ook, in tegenstelling tot veel andere schilders in zijn tijd, meer van ronde dan vlakke penselen gebruik.
  2. Een zekere mate van abstrahering; Marquet bracht weinig details aan, speelde met vlakken en omlijningen en gebruikte felle kleuren, wat zijn schilderijen meer dan eens een stripachtige uitstraling geeft.

Marquets sfeervolle doeken laten, meer dan die van Monet, plenty ruimte voor de verbeelding van de kijker.

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

TOEN & NU

In 1905 verbleef de Franse schilder Albert Marquet (1875-1947) enige tijd in het Zuid-Franse Saint-Tropez. Vanuit het hotel waarin hij verbleef, Hotel Sube aan de Quai Suffren, schilderde hij op een zonnige dag de haven van het kustplaatsje. Wat een rust vergeleken met nu.

Het witte gebouw links op Marquets schilderij bestaat niet meer. Het werd in augustus 1944, toen de geallieerden in Saint-Tropez aan land gingen, verwoest.

Op de foto van Google Maps zien we links, het roze gebouw, Hotel Stube, dat nog altijd bestaat. Ik vermoed dat Marquet vanaf een balkonnetje op de tweede of derde verdieping zijn schilderij maakte. Het pand schuin rechts achter de rode auto staat thans op de plek van Marquets’ witte gebouw.

21FB7AF6-A805-46B0-918D-D9D70BEC0365

 

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

‘Bijna alles puur uit de tube volgens mij,’ zei mijn zoon over Albert Marquets schilderij La fenêtre à La Goulette, dat Marquet in 1926 schilderde. La Goulette is een havenplaatsje vlakbij Tunis, hoofdstad van Tunesië. Marquet woonde er samen met zijn tweede echtgenote van 1923-1926, in een huis aan het strand. Tunesië was van 1881-1955 Frans protectoraat.

Dit schilderij is inderdaad helder van kleur. Onder lucht en water lijkt een onderschildering van licht oker te zitten, maar dat zou ook een verkleuring van verf of doek kunnen zijn. Het venster en de vaas met bloemen zijn met droge, dikke verf geschilderd, die niet of nauwelijks vermengd is met een verdunningsmiddel of andere verf. Wat verder weg is – boot, lucht en water – is wel met aangelengde verf geschilderd. De voorgrond heeft meer substantie dan de achtergrond, waardoor de illusie van diepte wordt versterkt.

Het geheel is losjes, haast nonchalant neergezet. De kleuren roepen een mediterraanse sfeer op. Ik krijg het gevoel op de drempel van een warme dag te staan. Gelukkig kan het water straks voor wat verkoeling zorgen. De grote vlakken en weinige details brengen rust met zich mee, een ontspannen atmosfeer. In de ogenschijnlijke simpelheid herkent men de hand van de meester. Marquet was 51 toen hij La fenêtre à La Goulette schilderde en had al duizenden trainingsuren achter de rug.

577E72E0-E8FF-4531-96E5-C9ABDE8C114D
La fenêtre à La Goulette, Albert Marquet, 1926

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

Albert Marquet. Sinds ik onlangs in Singer Laren twee werken van hem zag is zijn naam niet meer uit mijn gedachten verdwenen. Pierre Léopold Albert Marquet, zoals hij volledig heette, kwam in 1875 in Bordeaux ter wereld en stierf ruim 72 jaar later in Parijs. Hoewel hij aanvankelijk tot de fauvisten behoorde ontwikkelde hij al snel een eigen stijl die zich kenmerkt door maximale sfeerschepping: alle beschikbare middelen (kleur, vlakverdeling, lijnenspel, harmonie etc.) worden ingezet om sfeerrijke beelden te creëren. De uitkomst is in Marquets geval fenomenaal. Onderstaand schilderij maakte hij in 1939 op het eilandje Porquerolles, dat voor de Franse zuidkust ligt, niet ver van Marseille.

5C5D41C8-CB27-4444-94BD-CD3EDF10A5A4
Porquerolles, Albert Marquet, 1939

~ Ton van ’t Hof ~ Plaats een reactie

Volgens politici ‘is het referendum niet het goede instrument gebleken om de democratie te versterken.’ Hahahaha! Je zou ze een schop onder hun elitaire kont geven!

Dit dagboek schiet er de laatste tijd – sinds ik weer fanatiek aan het schilderen ben geslagen – een beetje bij in. Dat is geenszins de bedoeling maar, ben ik bang, ook niet helemaal te voorkomen.

Vanochtend was de Oldehove aan de beurt, Leeuwardens scheve toren! Enige fauvistische invloed is zichtbaar. Ik kijk de laatste weken veel naar hun werk. Vooral dat van Albert Marquet boeit me.

A9D107D8-09C4-46E2-9C49-D3AB5903256F
De Oldehove, Leeuwarden, 2018 © Ton van ’t Hof