
Kijken. Wat me als eerste opvalt: de intens blauwgroene kleur van het water aan de horizon. Diep turquoise. Een on-Hollandse kleur. We zijn kennelijk niet in Nederland. Wat wordt bevestigd door de heuvels in de verte. De bomen op de voorgrond doen mediterraans aan, zeedennen?
Het is een figuratief schilderij van de Fransman Albert Marquet. Hij maakte het in 1935, op zestigjarige leeftijd, met veel ervaring op schildergebied. Kleur had zijn volle aandacht, details interesseerden hem niet. De penseelvoering is soepel en zacht.
Het werk heet Pins au Pyla, meet 24 x 32 cm en werd ter plekke, in de buitenlucht, tot stand gebracht. Pyla is een Frans plaatsje aan de Atlantische Oceaan, 65 km ten zuidwesten van Bordeaux.
We zien een verlaten strand op een warme dag. Halfbewolkt, heiig. Het hek, de bootjes en bouwsels duiden op menselijke aanwezigheid, maar waar is iedereen? Doen ze een middagdutje? We kunnen slechts constateren dat Marquet zijn gedachten hield bij water, lucht en aarde, en dat Pins au Pyla kijkers laat bewegen in een dromerige sfeer.
Wat niet wil zeggen dat er niets gebeurt op dit schilderij, integendeel: golven rollen en breken, er vallen gaten in de bewolking, bootjes deinen, er worden schaduwen geworpen en licht weerkaatst. Er ademt een geest van vrede, die herinneringen opwekt, verlangens, naar plaatsen waar ik ooit geweest ben.