Alleen wat je je zonder hulpmiddelen herinnert is de moeite waard om herinnerd te worden, las ik in een stuk over ‘het gevaar’ van het bijhouden van een dagboek.
‘Vergeten is een vorm van herinneren.’
Ik geloof er niets van. Oude foto’s roepen bij mijn demente moeder herinneringen op die haar opvrolijken. ‘O ja!’ roept ze dan en lacht. Dikke kans dat ze zonder foto’s nauwelijks meer op haar verleden terug kan kijken.
Mocht ik ooit geheugenproblemen krijgen dan heb ik dit dagboek nog.
Wat de fuck heb ik ook al weer gedaan vanmiddag?
