Het was warm in het ziekenhuis. Ik zat in de wachtkamer met mijn gezicht naar de gang waaruit de dokter te voorschijn zou komen. Er waren hooguit vijf of zes andere mensen in de ruimte aanwezig. Sinds het coronavirus rondwaarde werden patiënten gevraagd alleen te komen. Mijn nek stond stijf van de spanning. Uit de donkere gang stapte de dokter naar voren.
‘De heer Van ’t Hof,’ zei ze en keek rond.
Ik stond op. ‘Dag dokter.’
Ze begroette me met een draaiende beweging van haar rechterhand en maakte met de rest van haar lichaam duidelijk dat we op anderhalve meter afstand van elkaar moesten blijven. ‘Hoe gaat het met je?’ Tijdens onze tweede of derde ontmoeting hadden we afgesproken elkaar te tutoyeren.
‘Met mij gaat het goed,’ antwoordde ik met een lichte aarzeling, nog in onzekerheid over de uitslag van de bloedtesten.
Bij de spreekkamer aangekomen liet ze me voorgaan. ‘Stabiel?’
Haar woordkeuze verraste me. ‘Eh, ja, best wel.’
‘Net als je waardes,’ glimlachte ze, terwijl ze achter de computer plaatsnam. ‘Je doet het heel goed.’
Mijn lijf ontspande zich. ‘O, wat fijn!’
‘Je witte bloedcellen zijn te hoog, maar dat wisten we al, en voor de rest ziet het er keurig uit.’ Ze draaide het beeldscherm naar me toe en wees op het getal dat weliswaar te hoog was, maar sinds vorige metingen nauwelijks veranderd. ‘Pas bij een verdubbeling in drie maanden tijd grijpen we in, of als de boel volloopt en er te weinig plek is voor rode bloedcellen. Maar zover is het nog niet.’
Ik kende het verhaal en knikte.
‘Moet ik je klieren nog voelen of heb je dat zelf al gedaan?’
Ik begreep dat ook dit een coronamaatregel was. ‘Dat doe ik zelf geregeld, ze zijn niet opgezet.’
‘Zullen we dan over zes maanden weer afspreken?’
‘Dat lijkt me prima,’ reageerde ik en schoof mijn stoel naar achteren. Eenmaal buiten appte ik Hennie. ‘Alles goed, over zes maanden weer terug.’
‘Zei ik al,’ typte ze terug, ‘nu kun je weer lekker vreten en suupen, skat!’
Grinnikend fietste ik weg, richting Brantgum, 28 kilometer verderop.