Vanochtend mochten Fien en haar zeven weken oude zoon Pier dan eindelijk – Tim en ik hadden gisteren de plaatsing van het nieuwe hekwerk voltooid – de wei in. Na maanden op stal te hebben gestaan, sprongen en renden ze hinnikend door het hoge gras. Deze dag kon niet meer stuk.

Een dag waarop, wederom, bergen werden verzet en we bloeiden en waarover, voordat vergetelheid hem opslokte, ook nog een stukje geschreven werd.