Gewacht op beter weer, dat ’s middags kwam. Waardoor Hennie de tuin in kon (flagstones leggen, onkruid wieden) en ik met de camera op pad. Er waren kathedrale wolkenpartijen die ik niet kon laten lopen.

Vroeg me onderweg nog af of poëzie dat is wat de afstand tussen lezer en taal verkleint, en ik dacht van wel.

Las een fijn boekje van Marjolein de Vos, Je keek te ver, uit de nieuwe wandelreeks Terloops van Van Oorschot. Terwijl De Vos tijdens een wandeling nadenkt over een lezing over ‘duurzame spiritualiteit’ die ze moet geven, komt ze een oude boer tegen en vraagt hem spontaan wat het leven de moeite waard maakt.

‘De oude boer lachte een beetje. “Nou,” zei hij, “dat is wel een héél gemakkelijke vraag. […] Het gaat erom voldoening te hebben in wat je doet en in harmonie te leven met je omgeving. Maar daar kun je vast ook een heel lange lezing over houden.”’

Vanzelfsprekend.

En kijk uit dat je het wonder dat zich voor je ogen voltrekt niet ziet! door te veel drukte in je kop of zo.