In 1994 verscheen John Ashbery’s zestiende dichtbundel, And the Stars Were Shining. Hij was toen 67 jaar oud. Volgens kenner David Herd had Ashbery zich niet eerder in een bundel zo duidelijk uitgesproken over het verstrijken van de tijd, de vergankelijkheid.
Het tweede gedicht in deze bundel heeft de dubbelzinnige titel ‘Spring Cries’. Hoewel het ook een ode aan de lente is geloof ik dat onze tijdelijkheid inderdaad het werkelijke onderwerp vormt van dit gedicht. Oordeel zelf:
Overigens zou Ashbery na And the Stars Were Shining nog veertien bundels met nieuwe gedichten publiceren. Hij werd 90.
