Je kunt alléén, snauwde iemand me toe, met je eigen bewustzijn vertrouwd raken en verder met helemaal níets!

Las enkele passages terug uit dit journaal en dacht: Er staat niet veel bijzonders in, maar ze hebben wel een prettig ritme en soms iets raadselachtigs.

Schrijven, de bezigheid zelf, geeft me een machtig gevoel. Ik word er blij van. Dit journaal komt dan ook vrijwel moeiteloos tot stand.

Doorgaans schrijf ik de hele dag door. Ik heb geen vast moment waarop ik er voor ga zitten. Meestal noteer ik tussen bezigheden door, als er me iets invalt of iets gebeurt wat de moeite van het bewaren waard is.

En gewoonlijk zet ik de boel eenvoudig onder elkaar, sleutel er naderhand nog zelden aan.

Zo ontstaat een caleidoscoop van aantekeningen, die de dag veelvoudig weerspiegelt en wisselende betekenissen oproept.

Wout Van Aert ging nondeju! akelig onderuit.

Dit zorgt, denk ik, ook voor dat vleugje raadselachtigheid.

Mijn mond—dat akelige mondbranden—begint zich gelukkig wat normaler te gedragen.