Nu hun traditionele jachtterrein in rap tempo kleiner wordt, brengen steeds meer ijsberen ook de zomer op Spitsbergen door. Omdat je vanaf land niet zo makkelijk een zeehond verschalkt, moeten de ijsberen noodgedwongen op zoek naar alternatief vreten. Enkele van hen plunderen inmiddels ganzennesten, las ik vanochtend in de Correspondent, en andere zullen volgen. Eén enkele ijsbeer kan wel driehonderd eieren per dag verstouwen! Zo passen deze dieren zich aan de veranderende omstandigheden aan.
Overleven is een kwestie van de kunst afkijken!
Vervolgens zijn de ganzen aan zet.
In de polders aan het Kolonelsdiep zagen we vanochtend overigens keer op keer honderden ganzen opstuiven; wie weet zaten er wel overwinteraars uit Spitsbergen bij.
Na jaren weer eens contact gehad met een bevriend stel/oud-collega, waar we jaren naast hebben gewoond. Hij, een jaar of zeven ouder dan ik, heeft net een nieuwe slokdarm, van plastic. Nondedju. Carpe diem.
Vanmiddag verschillende omslagontwerpen gemaakt. Onderstaande schets heeft het niet gehaald.
Zelfportret, 2019 © Ton van ’t Hof
Hoog boven me, waar ik opgewonden jodelen hoor, vermoed ik een prachtig Siberisch ganzenkoor (kolganzen). En het keffen en blaffen op verre kwelders klinkt als een dialect van IJsland, of van nog verders, elders (brandganzen). De nasale rauwe klanken langs het herfstig riet herinneren aan Noorwegen, aan Solveigh’s lied (grauwe ganzen). En Spitsbergen herken ik aan het tevreden knorren daar op het Wad, in geulen, prielen en schorren (rotganzen).
LikeGeliked door 1 persoon
Nou dat ruimt lekker op qua ganzen dan.
Ja, even langs een serieuze afdeling van een ziekenhuis en je weet waarom alles draait weer. Of een ander verblijf waar de rest het ook niet meer doet.
LikeGeliked door 1 persoon
De gevarenzone.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs omslagontwerpen overleven het niet meer.
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha! Krek!
LikeGeliked door 1 persoon