Terwijl ik yoghurt met blauwe bessen eet en een espressootje drink lees ik Door alle honderd harten wit te kalken (Querido, 2018) van Henk van der Waal. Het is mijn eerste Van der Waal, die in mijn geheugen naast dichter ook als filosoof en mysticus geboekt staat.

Al na enkele bladzijden vraag ik me af of ik de antenne mis voor wat Van der Waal beschrijft of wil beschrijven in deze lange gedichten. Ik slaag er niet in om door de raadselachtigheid heen te dringen. Neemt Van der Waal zaken waar die ik niet waarneem? Of staar ik hier slechts naar quasi diepzinnigheid die aan een verward brein is ontsproten?

zo voed jij leegte en voedt leegte jou
zo verpak jij leegte en verpakt leegte jou
zo baar jij leegte en baart leegte jou
en ben jij telkens en voortdurend
de streving in haar vertepunt de
waterskiër in de slipstream
van de toekomst

Ik kom er niet uit. Moet wellicht zijn boek Mystiek voor goddelozen (Querido, 2017) eens inkijken.

Op de radio wordt een man geïnterviewd die zwerfafval opruimt, niet uit milieubewustheid maar omdat hij zich er graag mee vermaakt.

Shoplifters (2018) gezien, van de Japanse regisseur Hirokazu Koreeda; steengoede film die toont wat een beetje genegenheid kan betekenen voor mensen.

Happy People | Winter (part 4) gekeken, de vierdelige Russische docu over al wat er reilt en zeilt in het Siberische dorp Baktha, waar het ‘s winters meer dan veertig graden kan vriezen en de kost wordt verdiend met de jacht op sabeldieren. Een jager vertelde dat hij ooit een os had grootgebracht en het na twee jaar niet over zijn hart kon verkrijgen om het beest te slachten: ‘Je komt op hem af en het dier verwacht dan eten of een aai … ik heb het uiteindelijk aan de buurman moeten overlaten.’ Na vier uur video ben ik van deze warme mensen gaan houden.