logboek

08.32 u. Werd vanochtend wakker met de afsluitende zinnen in mijn hoofd. En opeens was het gedicht, op de titel na, af. Vlug naar beneden gegaan om de laatste strofe op te schrijven. Daarna een uurtje geyogaad, ontbeten & koffie gezet.

11.15 u. Vond de titel. Deze dag kan niet meer stuk.

DE SCHIJN VAN HET BOVENAARDSE

Wat twijfelachtig is is soms het overdenken waard, en in het ondenkbare
kun je soms een glimp opvangen van waar denken over gaat.

Geloof niet zomaar een bos in het donker. In nachtspiegeling
zou je gestaltes kunnen zien die tussen bomen boten sjouwen.

Je kunt je ogen niet geloven zoals je gelooft in Allah, God of Jaweh.
En het Opperwezen kan niet worden ontwaard zoals je ogen kijken.

Geloof me, gedachten gaan hun goddelijke gang. Nu eens stuiten ze
op iets wat waar is, dan weer jagen ze vrijheid na of de hoedanigheid

van onsterfelijk te zijn. Deze toestand is hopeloos, maar niet ernstig.
Toen ze uit de schaduw in het zilveren maanlicht traden

strekte een droge zandverstuiving zich voor hen uit. Mannen
& vrouwen lieten boten zakken en knikten elkaar bemoedigend toe.

Ik denk dat ik erbij was. Kompasdoorsteek van de Drunense Duinen.
Aan de einder zouden we de vrijheid bereiken van de peilloze sterrenzee.

15.44 u. ‘s Middags nog wat zitten tekenen.

Hennie, 2018 © Ton van ’t Hof