15.49. u. Met Hennie door de stad gewandeld en gebakken vis met friet gegeten. Daarna verder gewerkt aan onderstaand gedicht, dat zijn voltooiing lijkt te naderen.
ONGELIKT
We ontwaren onszelf zoals we denken
dat we ons gedragen. Zowel lamme
als blinde. In de verte
trekken doordenderende treinen zich niets
van ons lot aan. Verstoken
van nieuws wordt het landschapsplan vanzelf object
van heuse liefde.
Oktober was warm dit jaar en weldadig,
lucht trilde en vervormde de lijn
waar hemel en aarde elkaar leken te raken.Een waarlijk benoemd iets
zou de loop der geschiedenis kunnen veranderen.
Als we in de spiegel kijken zien we gekte
om ons heen, pijn
die zonder leidraad komt aanschuiven.
Als poolijs breekt, of vogels verdolen
in het verval van een warrige wind.
Leeuwarden, 2018 © Ton van ’t Hof
