In de Volkskrant van vrijdag 24 maart 1967:

HET VERGETEN EI

‘Er was eens een paashaas die een mand vol paaseieren weg moest brengen, [toen] verloor hij het mooiste paasei en het was niet alleen het mooiste maar het was ook een paasei dat kon praten. Een week of twee lag het ei daar al, maar naast het vergeten paasei was een boom. Daar woonde een eekhoorn en die had al twee weken nagedacht wat dat ronde ding voor zijn huis was. Toen die eekhoorn op een dag aan het eten was, lag het paasei daar al twee weken vergeten. En hij lag daar al een jaar. Twee jaren gingen voorbij en nog lag het paasei er. En toen hij al 100 jaar daar lag, zeiden de dieren het moet daar maar altijd blijven liggen en toen bleef het paasei voor eeuwig liggen!’

Ton van ‘t Hof, 7 jaar, Den Haag

Toen al gefascineerd door tijd en vergankelijkheid.