Verse eieren en overrijpe tomaten gehaald in Engelum. Daarna koffie gezet en in Bas Heijnes Hoe Hollands wil je het hebben? zitten lezen:

‘Diversiteit is waar de samenleving aan moet wennen, verschillen in smaak, kleur, afkomst, geloof, voorkeur, houding, opvatting – ik zeg, leve de rapper met nagellak.’

Later vraag ik me af wat ík heb neergezet tegenover alles waarover ik mijn goed- of afkeuring heb uitgesproken. Hoe luidt mijn eigen verhaal tot nu toe? Dat hangt, ben ik bang, van pragmatisme, egoïsme en gemakzucht aan elkaar. Het idealistisch elan, waarvan in eerste instantie nog sprake was, ebde uiteindelijk volledig bij me weg in Centraal-Azië. Daarna hebben cynisme, leegte en overlevingsdrang enkele jaren de boventoon gevoerd. Gelukkig is er ook liefde geweest, voor vrouw en kinderen, verwanten en goede vrinden.

Au fond was er nooit een storyboard en heb ik de dingen gewoonweg op me laten afkomen. Maar ik heb intussen bemerkt dat ik het slotstuk toch graag wat bewuster en met meer overleg doorlopen wil. Daartoe heb ik niet zozeer een verhaallijn nodig, als wel een globale context, die houvast en inspiratie kan bieden in situaties waarin het leven zich ‘in alle hevigheid’ aan me opdringt.