Collega-dichter F. Starik is eind vorige week overleden. Aan een hartstilstand. 59 jaar oud. Een vakgenoot. Ik kende hem nauwelijks, las wel eens een Facebookbericht van zijn hand en heb hem een of twee keer zien optreden. Tot een persoonlijk gesprek kwam het nooit. Van zijn gedichten was ik niet onder de indruk. Hij kwam eerlijk gezegd nogal arrogant op me over. Wat allemaal niet wil zeggen dat ik zijn dood niet betreur. 59 is voortijdig. Ik had hem een langer verblijf onder de zon toegewenst.
Iedereen gaat maar dood tegenwoordig. Vooral dichters die het nieuws halen. En dichtbij daar zwijg ik maar over.
Het zijn trieste dagen. Maar we leven nog.
LikeLiked by 2 people
F. Starik is zomaar ineens dood en dat kan niet anders dan verdrietig zijn. Een familie rouwt. Vrouwkje is haar man kwijt.
Starik was een publiek figuur met een eigen nagelaten spoor.
IJdelheid en misschien arrogantie komt daar meestal bij.
Ik heb er geen verstand van, maar ik denk dat de meeste dichters daarmee behept zijn. Zeker wat poëzie betreft weten zij dat hun waarheid waarheid is.
Dat vind ik niet zo erg, maar ook erg niet waar.
Voorzover er ooit iets helemaal waar is.
LikeLiked by 2 people